معنی ستم پیشه در لغت نامه دهخدا

ظالم. ستمکار. ستمگر:، ترا دیو است اندر طبع رستم خو ستم پیشه، به بند طاعتش گردن ببند و رستی از رستم.، ناصرخسرو (دیوان چ کتاب خانه تهران ص 962).، بخراسان روم انصاف ستانم ز فلک، کآن ستم پیشه پشیمان بخراسان یابم.، خاقانی.، جفاپیشگان را بده سر بباد، ستم بر ستم پیشه عدل است و داد.، سعدی.، دل درماندگان بدست آور، بر ستم پیشگان شکست آور.، اوحدی

معنی ستم پیشه در فرهنگ واژه مترادف متضاد

صفت بیدادگر، بیدادپیشه، جبار، جفاکار، جورپیشه، ستمکار، ظالم، متضاد: مهربان، عادل

معنی ستم پیشه - جستجوی لغت در جدول جو

ستم پیشه

لغت نامه دهخدا

ستم پیشه

فرهنگ واژه مترادف متضاد

کرم پیشه

کریم، بخشنده، جوانمرد

فرهنگ فارسی عمید

ظلم پیشه

ستمگر، ظالم، بیدادگر، جبّار، ستمکار، گرداس، جائر، ستم کیش، جفا پیشه، جان آزار، جایر، جفاجو، جفاگر، دژآگاه، مردم گزا، پر جفا، پر جور، استمگر

فرهنگ فارسی عمید

ستم کیش

ستمگر، ظالم، بیدادگر، جبّار، ستمکار، گرداس، جائر، ظلم پیشه، جفا پیشه، جان آزار، جایر، جفاجو، جفاگر، دژآگاه، مردم گزا، پر جفا، پر جور، استمگر

فرهنگ فارسی عمید

هم پیشه

کسی که با دیگری دارای یک شغل و پیشه باشد، هم شغل، همکار

فرهنگ فارسی عمید

کرم پیشه

(کَ رَ شَ / شِ)

جوانمرد و بخشنده. (آنندراج). کریم. جوانمرد. سخی. (ناظم الاطباء) :
وگر درنیابد کرم پیشه نان
نهادش توانگر بود همچنان.
سعدی.
در زمان خدیو داراشاه
آن کرم پیشۀ کریم نهاد.
هاتف (از فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

هم پیشه

(هََ شَ / شِ)

هم کسب و هم هنر. (آنندراج). همکار. حریف. (یادداشت مؤلف) :
بپرسیدش از دوستان کهن
که باشند هم پیشه و هم سخن.
فردوسی.
پروردگار دینی، آموزگار فضلی
هم پیشۀ وفایی هم ریشه سخایی.
فرخی.
تو همشهری او را و هم پیشه ای
هم اندر سخن چابک اندیشه ای.
نظامی.
بود هم پیشه را هم پیشه دشمن.
نظامی.
گرگ در دشت و شیر در بیشه
همه هم حرفتند و هم پیشه.
اوحدی

لغت نامه دهخدا

نیم پیشه

(شَ / شِ)

کم مایه. (آنندراج از فرهنگ بدر چاچی)

لغت نامه دهخدا

سخن پیشه

(سُ خَمْ شَ / شِ)

سخنور. ماهر در سخنرانی. خطیب:
در دست سخن پیشه یکی شهره درخت است
بی بار ز دیدار و همی ریزد از او بار.
ناصرخسرو.
آنجا که سخن خیزد از چند و چه و چون
دانای سخن پیشه بخندد زاقوالش.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

ظلم پیشه

(ظُ شَ / شِ)

ظالم. ستمکار

لغت نامه دهخدا

ستم دیده

(فُ / فِ دَ / دِ)

مظلوم. (آنندراج) (شرفنامه). ملهوف. (منتهی الارب) :
که با خاک چون جفت گردد تنم
نگیرد ستمدیده ای دامنم.
فردوسی.
ستمدیده را اوست فریاد رس
میازید با نازش او بکس.
فردوسی.
تو گفتی که من دادگر داورم
بسختی ستمدیده را یاورم.
فردوسی.
نبیند دگر روشنی دیده را
مگر داد بدهد ستم دیده را.
اسدی.
خبر برد صاحب خبر نزد شاه
که مشتی ستمدیدۀ داد خواه.
نظامی.
تا ستمدیدگان در آن فریاد
داد خواهند و شه دهدشان داد.
نظامی.
کجادست گیرد دعای ویت
دعای ستمدیدگان در پیت.
سعدی (بوستان).
سوز دل یعقوب ستمدیده ز من پرس
کاندوه دل سوخته هم سوخته داند.
سعدی

مظلوم. (آنندراج) (شرفنامه). ملهوف. (منتهی الارب) :
که با خاک چون جفت گردد تنم
نگیرد ستمدیده ای دامنم.
فردوسی.
ستمدیده را اوست فریاد رس
میازید با نازش او بکس.
فردوسی.
تو گفتی که من دادگر داورم
بسختی ستمدیده را یاورم.
فردوسی.
نبیند دگر روشنی دیده را
مگر داد بدْهد ستم دیده را.
اسدی.
خبر برد صاحب خبر نزد شاه
که مشتی ستمدیدۀ داد خواه.
نظامی.
تا ستمدیدگان در آن فریاد
داد خواهند و شه دهَدْشان داد.
نظامی.
کجادست گیرد دعای ویت
دعای ستمدیدگان در پیت.
سعدی (بوستان).
سوز دل یعقوب ستمدیده ز من پرس
کاندوه دل سوخته هم سوخته داند.
سعدی

لغت نامه دهخدا